در قالب word و در 40 صفحه قابل ویرایش.
و بر آن شدم تا بنگارم براي خدايي كه دستش دارم و مي ستايمش.
خدايي كه هماره جاودانه است.
براي او نفس مي كشم و به او مي‌بالم و مي ستايمش همانگونه كه پرندگان، درختان، زمين آسمان و همة موجودات او را مي ستايند.
در كلمه اي به نام «عبادت» كه من هميشه عبد و او معبود است.
و نشانة عبد تسبيح و تمجيد و تقدير در كلمه اي به نام «نماز» در تكرار به خاك افتادگي در قيام و قنودش در ركوع و سجودش.
در ذكر دعا و حمدش و سوره اش.
و چه جاودانه است آن هنگام كه در برابرش تعظيم مي كني.
چه زيبا كه به خاك مي افتي و بر عظمت و اقتداري بي نهايش ساييدگي به خاك را تجربه اي شيرين.
در عشق بي نهايتش غرق مي شوي و محو بي كرانه ترين اقيانوسها آرام و متين دلت را مي بري به آن سويي كه جايگاه ابدي است.
جايگاهي كه از بدو تولد هماره جستجو مي كردي.
و آنجاست كه دل آرام گيرد به ياد محبوب.
الا بذكر الله تطمئن القلوب
بهار 85 دانشكده علوم
ريشة واژه فارسي «نماز»:
ريشة
واژه فارسي «نماز» از لفظ پهلوي «نماك» گرفته شده است و آن هم به نوبة خود
از ريشة باستاني «نم» به معني «خم شدن» و «تعظيم كردن» مأخوذ است كه
بتدريج بر معني «صلات» يا عبادت ويژة مسلمين، اطلاق گريده است.
بر ساس
بعضي از تواريخ، برخي از ايرانيان تازه مسلمان در سالهاي حكومت اعراب بر
ايران به جاي كلمة «صلات» از كلمة «نماك» استفاده مي كرده اند و هنگام
فراخواندن مردم به سوي نماز به جاي (الصّلوه)، كلمة (النِماك) و به جاي
(حَيَّ عَلَي الصَّلوهِ) ، جمله (بشاتيبيد به سوي نماك) را بكار مي برده
اند.
با توجه به موارد استعمال كلمة نماز، مي توانيم براي آن سه معني كلي در نظر بگيريم:
معني اول: خدمت و خدمتكاري اطاعت و فرمانبرداري، سرفرود آوري و تعظيم، سر به زمين نهادن، كرنش و تكريم، اظهار طاعت و بندگي.
واژه
هاي «نماز بردن» ، «نماز آمدن»، «به نماز آمدن» و «نماز آوردن» به معناي
پرستش كردن، عاجزي نمودن، خم شدن به علامت تعظيم و بندگي و به خاك افتادن
به قصد تعظيم در برابر پادشاهي با بزرگي ديگر به كار رفته است …
